DARK SIDE

NAZAR’IN ELLERİ

Küçük bir öğrencimin ellerini anlatır yazıdır.

Adı Nazar. Öyle renkli gözleri, ipek saçları, pürüzsüz bir teni yok. Aksine kara ve kuru, çok güzel olmayan, lekeli bir yüzü var. Saçları mütemadiyen sıkıca toplu, mütemadiyen kömür karası ve belki son yılları saçlarının güneşi özgürce görebilmek için.

‘Öğretmenim’ der hep, ‘öğretmenim günaydın, öğretmenim nasılsınız?’ Arkalarda otursun ister, gözden ırak olsun. Gözden ırak, gönlüme yakın olsun ister. Kara ufak gözleriyle izler beni ders boyu, ben ona bakınca saklanıverir birinin ardına çabucak. Üstüne kadın olmanın ağır yükü oturmuştur şimdiden: gözlerini kaçır Nazar, sesli konuşma, kaybol birinin arkasında, yokmuş gibi ol Nazar, hiç olmamış gibi… Böyle düşünür mü içinden, bilemem ki. Bunları düşünmeden mi yapar, bilemem hiç.

Gömleğinin düğmeleri boynuna kadar iliklidir. “Birini çöz, kızım” derim. “Çöz birini, boğulacaksın.” Düşünür mü: “Ben bu köyde zaten boğuluyorum öğretmenim!” Düşünür mü böyle, bilemem. Gülümserim, o da gülüverir. Yaklaşırım, heyecanlanıverir.

Elektriğin kesildiği çok olur köyde. Elektrik yoksa kalorifer de yanmaz. Demek ki o gün montlarla hatta belki eldivenlerle işleyeceğiz dersi. “Of ne soğuk bugün” diyeceğiz, yahut “Ne zaman gelecek bahar?” diye soracağım güldürmek için çocuklarımı, kim bilir kaçıncı kez. Bir gelse şu bahar, bir erise şu karlar… Görseniz burayı, nasıl şaşırırsınız: her yer beyaz. Şehirlerde kar yağınca, hani romantik fotoğraflar çekiniriz çabucak. Erimeden yakalayalım isteriz. Büyülü gelir karın yağışı, koşarız pencereye. Sorarız birbirimize: Yağıyor mu baksana? Öyle değil işte burada, öyle değilmiş. Aylardır dünya beyaz bizim için ve daha aylarca beyaz kalacakmış. Ne garip geliyor bir bilseniz: memleketim burası da. Ekranlarda bar bar bağıran çirkin adamların da memleketi bu köy. Kalktım geldim ta nerelerden, ta kimlerden kalktım geldim. Herkes gelmeli, bu bembeyazlığı görmeli. Herkes ta nerelerden kalkıp gelmeli, bu çocukların gözlerine bir kez olsun bakmalı. Herkes ta kimlerden kalkıp gelmeli, Nazar’ın ellerini bir kez olsun görmeli, bir kez dokunmalı onlara. Ne var Nazar’ın ellerinde?

Nasıl anlatmalı Nazar’ımın ellerini? İçimi ince bir sızı kaplıyor düşününce bile, bunu nasıl anlatmalı? En önce onun elleri, kendi dilinde bir cümle öğretti bana: Desté min cemidi! Ellerim üşüdü! ‘Desté’ el anlamına geliyor. ‘Min’ benim, yani iyelik-aitlik eki. Ellerim, elleri… Bu soğukta el üşümez mi hiç, bu kuru soğukta çatlamaz mı Nazar’ın elleri? Ama siz hayal edebilir misiniz, 13 yaşındaki bir kızın kınalı ellerinde en fazla ne kadar çatlak olur? En fazla kaç çatlak vardır Nazar’ın ellerinde bilemem, sayamam. En fazla kaç kez kanamıştır elleri kızımın, soramam. Sorsam bile cevap veremez, o da bilmez. Hani nasır olur işçinin, emekçinin, köylünün ellerinde: hayatı işleyen ellerindeki nasırlar yüzünden kaskatı kesilir avuçları. Onca zorluk, yokluk yüzünden nasıl bakışları kaskatı kesilirse elleri de kaskatı olur. İşte Nazar’ın ellerindeki yaralar da öyle derin, öyle çok ki; kaskatı. Bu yüzden de saklar ellerini. O sakladıkça ben utanırım. O görünmez olmak istedikçe ben kaybolurum. Onun elleri üşür, benim içim yanar.

Ben 6 aydır Süphan Dağı’nın eteğinde bir köyde öğretmenim, 23 senedir bu ülkede bir kadınım. Nazar bu köyden hiç çıkmamış, 13 yaşında bir kızcağız. Kimse görmeyecek ellerini, kimse merak da etmeyecek. Acılarını kimse görmeyecek, Nazar bu memlekette kadın olmanın her zorluğunu iliklerine kadar yaşayacak, kalbi ellerinden çok çatlakla dolacak belki. Kalbi ellerinden çok kanayacak. Ferid Edgü gibi diyeceğim: Ben bu okulun öğrencisi ve öğretmeniyim. Nazar’ın ellerinden daha çok şey öğreneceğim.
5 HARFLILER DEN ALINTIDIR.

HAYAT ÇOK GÜZEL

Beklentisiz Sevin- Can Dündar ❤ 😉

Yani "Bugün telefon etmedi" demeden, "Şu an nerede acaba?" diye kendi kendinizi yemeden, "Yaş günümü hatırlayacak mı acaba?" diye bir beklenti içine girmeden… Sevdiniz mi hiç? Onun, size ait olmadığını kabul edip,onu özgür yaşamı ile sevmeyi denediniz mi? Yanındaki kız arkadaşına aldırmamayı öğrenip ama aldırmıyormuş gibi yapmadan, gerçekten aldırmadan, "Bitecekse biter , bunu ben değiştiremem, beni sevmeyi bırakmasını değiştiremeyeceğim gibi" diye düşünüp. Onu yersiz kıskançlıklara boğmaktan ve kendinizi yıpratmaktan vazgeçebildiniz mi hiç? Hiç beklemeden çalan bir kapıda, onu karşınız da görmek ne güzeldir bilir misiniz?

Beklemediğiniz bir anda hediye almak en sevdiğinizden… Ve beklemeden gelen bir "seni seviyorum" mesajının tadına varabildiniz mi hiç? Siz istediginiz için degil, o istiyor diye yapildi mi tüm bunlar? Ve beklentisiz sevmenin tadina bakabildiniz mi hiç? "Bugün beni hatirlamadi" yerine "Hiç beklemiyordum, senin gelecegini" diyebilmek ne güzeldir oysa… Onu bogmadan, kendinizi bogmadan sevebilmek ne güzeldir…

Sahiplenme duygusundan uzak, sevmenin, sevilmenin tadina varabildiniz mi hiç? Yapilmamis davranislar, söylenmemis sevgi sözcükleri ile kendi kendinizi ask çikmazinda kaybedeceginize, Hiç beklenmeyen bir demet çiçekle mutlu oldunuz mu? Beklentisiz sevin… Ben, beklentisiz seviyorum… "Niye aranmadim" diye düsünüp kendini kendinizi yiyeceginize, hiç beklenmedik bir "Seni özledim" mesaji ile aski yakalayin..

Beklentisiz sevin… Ben, beklentisiz seviyorum… O, sizin sevgiliniz oldugu için degil. Ona tapulu maliniz gibi, çantaniz, arabaniz gibi davranma hakkiniz oldugunu düsünmeden. Onu sevdiginiz, onun da sizi sevdigi için sevin… Sevgiye karisan "beklenti" denen illeti hemen silin askin ak sayfalarindan… Göreceksiniz ki, o zaman ask, baska bir güzel… Göreceksiniz ki, o zaman sevgili, daha bir romantik…

Göreceksiniz ki, o zaman sevmek ve sevilmenin damaklarda biraktigi tat, yillanmis şarap gibi, beklenti zehrine karismadan bir baska döndürüyor insanin basini… Ben, beklentisiz seviyorum… Onun nerede oldugunu merak etmiyorum… "Beni bugün neden aramadı" diye geçirmiyorum içimden, aramadığı zamanlarda… Geleceğe dair hayallerim de yok zaten… Ben, sevgiyi yasiyorum… Onun yanımda olduğu anlar o kadar değerli, o kadar kıymetli ki…
Gerçeklesmemis ve gerçeklesmeyecek beklentilerle mahvetmiyoruz o anları… Beklentisiz seviyoruz… Sevdiğimiz için seviyoruz…

Hayalsiz, geleceksiz, beklentisiz… Anlık seviyoruz…

Deneyin… Beklentisiz, sevmeyi deneyin bir gün… Beklentilerle boğduğunuz aşklarınıza acıyacaksınız…

~

Dağlık bir bölgede bilge çırağıyla yürürken, oğlan ayağını taşa çarpar ve can acısıyla “Ah!” diye bağırır.
Dağdan, ‘Ah!’ diye bir ses gelir ve bu sesi duyan çocuk hayret eder. Merakla:
“Sen kimsin?” diye bağırır ama aldığı tek yanıt; ‘Sen kimsin?’ olur.
Çocuk bu yanıta kızar ve:
“Sen bir korkaksın!” diye bağırır.
Dağdan aldığı yanıt, ‘Sen bir korkaksın!’ olur.
Ustasına bakar ve:
“Ne oluyor?” diye sorar.
“Oğlum dikkat et,” diyen bilge vadiye doğru, “Sana hayranım!” diye bağırır. Ses, ‘Sana hayranım,’ diye yanıtlar.
Usta, “Sen harikasın!” diye bağırdığında, bu kez dağdan, ‘Sen harikasın!’ yanıtı gelir. Çırak şaşırmıştır. Ama hâlâ ne olduğunu anlayamamıştır.
Bilge açıklar:
“Oğlum, insanlar buna yankı derler; ama gerçekte yaşamın ta kendisidir. Yaşama ne verirsen, sana onu yansıtır. Yaşam senin davranışlarının aynasıdır. Eğer yaşamında daha çok sevgi istiyorsan, insanları daha çok sev. Eğer sana saygılı davranılmasını istiyorsan, insanlara saygılı davran. Eğer başkaları tarafından anlaşılmak istiyorsan, önce başkalarını anlamaya gayret göster. Eğer insanların sana hoşgörülü ve sabırlı davranmasını istiyorsan, önce sen hoşgörülü ve sabırlı olmalısın. Oğlum, yaşamda ne ekersen, onu biçersin. Bu doğa yasası, yaşamın her yönü için geçerlidir.
“İnsanların yaşamı tesadüfler sonucu oluşmaz. İnsanların yaşamı onların davranışlarının yansımasından başka bir şey değildir.”

Didim Koray Avcı

Neden yine hatırladım ki seni?
Ne oldu da geldin aklıma?
Rastlamaktan korktum ama bırakmadım anılar şehrini…
Kuru akşamlara inat ettim, giydiğim kazakları attım, çırılçıplak gezdim.
Ne oldu da geldin aklıma ?
Acı insana masumiyet verir derdim hep, doğruymuş…
Küçük mutlulukları dostların neşelerinde bulursun, felaket olur sana gülmek, unutamazsın ışıklar söndüğü zaman…
Delilere gülerdim yerli yersiz, sonra oturur kendim delilik ederdim…
Deli olmak da varmış işin ucunda, var olduğun için komik geliyor insanlara ve sen güldürürken zorla ağlattırıyor sözlerin…
Şarkılar inatla söylüyor yalnızlığı…
Neden geldin ki şimdi aklıma ?
Ne güzel içiyordum bu akşam, denizlere dalga olmuştum ki ne gariptir yağmurlu Didim bu akşam…
Ne oldu da geldin aklıma?
Sen inat ettim mi yaparsın bilirim, getirip de yorma aklını boşu boşuna…

AHMET TELLİ

Su çürüdü

Yetmiş iki gündür bir dolapta kilitliyim. Yalnızca anahtar
deliğinden hava giriyor ve ölü bir ışık sızıyor içeri. Yalnızlık
hiç de tanrısal değil, görkemli değil. O yalnızca geçmişle
gelecek, ölümle yaşam arasında kocaman bir karanlık nokta.
Geçmişi ve geleceği olmayan, ölümle yaşam arasında irinli bir
leke yalnızlık denilen. Şimdi ne varsa, anahtar deliğinden sızan
havayla ışıkta… (Farkına varsalar, kapatırlar mıydı onu da?)
Bütün belleğimdekileri yokettim. Elektrikli bir aygıyla yaktım,
jiletle kazıdım. Çığlıkların aralığından uçurdum hepsini, kül
edip savurdum.

Adımdan gayrısını bilmiyorum.

Zamanı yiyip bitirdi karanlık. Gece yoktu. Güneş çoktan
kömürleşmiş ve yeryüzü yapışkan bir karanlıkla örtülmüştü.
Yabanıl sesler geliyordu derinlerden ve karanlığı ince bir bıçak gibi
yırtıyordu. Saklayan kırbaç gibi… Acı duvarını aşan bu
sesler, madeni bir gürültüye dönüyor ve yerkabuğunu
zorluyordu artık. Sesim yoktu. Karanlığın karnında yitirdim
sesimi. Kör bir kuyuda unutulan Yusuf’tum belki. Ama
durmadan soruyorlardı. Tanrılar bilmiyordu sordukları şeyleri,
peygamberler büsbütün hain çıkmıştı. Ama yine de soruyorlar,
soruyorlar, soruyorlar…

Adımdan gayrısını bilmiyorum.

Iki şeyi bilmek istiyorum. (Belki aynı şeyi iki kere bilmek
istiyordum.) Duvarların rengi neydi? Derimin rengi neydi?
Dokunuyorum duvarlara; parmak uçlarımla, avuçlarımla,
dilimle dokunuyorum. Duvarların bir rengi olmalı. Ama hiçbir
duvarcının, hiçbir ressamın bu rengi bildiğini sanmam. Adı
yoktu bu rengin, kimyası yoktu. Belki renksizliğin rengiydi bu.
Çürüyen bir bedenin kokusuydu duvarların rengi…

Adımdan gayrısını bilmiyorum.

Bir böcek gibi antenlerimi gezdiriyorum bedenimde. Anahtar
deliğinden sızan ölü ışıkta ellerime bakıyorum. Ellerim… Sanki
bir kadının memelerini hiç okşamamış, sicaklığını duymamış.
Ellerim… Her dizesi çığlık olan şiirleri hiç yaratmamış sanki. Ne
beyaz tenliyim artık, ne esmer, ne de kara… Cüzzamlının,
vebalının bir rengi vardır. Irinin bir rengi… Ölünün bile bir
rengi vardır ama derimin rengi yoktu. Belki çürüyen bir kentin
rengiydi bu. Çürüyen bir dünyanın…

Adımdan gayrısını bilmiyorum.

Kıllı, ayakları üzerinde duramayan bir yaratıktım artık.
Soyumun neye benzediğini unuttum. “Insana benziyorlardi”
diye duymuştum bir vakitler. Demek ki şimdi maymun
halkasında insanlık…

Adımdan gayrısını bilmiyorum.

Ağzımı anahtar deliğine dayayıp havayı emiyorum. Böcek
sokması gibi bir yanma duyuyorum boğazımda. Oysa kuru bir
yaprağı bile dalından düşürecek gibi değil bu esinti. Belki
çöle dönmüş toprağa tek yağmur damlasının düşüşü yalnızca.
Çamur gibi bir yağmur damlası… Ama toprak, bu damlayla
çatlatacak bağrındaki tohumu. Çöl, bütün vahalarını bu
damlayla yeşertecek… Genzim yanıyor. Ince bir kan şeridi
sızıyor dudaklarımdan. Kirli, sıcak ve simsiyah…

Adımdan gayrısını bilmiyorum.

Suyum, bir litrelik karton süt kutusu içinde. Yetmiş iki gündür
sakındığım ve hergün ancak bir kere dudaklarımı
değdirdiğim… Dilimi bir köpek gibi değdirdiğim. (Dilin suya
dokunuşu… Bir süngerin denizi yutuşu yani. Bir çölün seraba
kesilmesi bir an için.) Her gün ancak bir kere değdiriyorum
dudaklarımı suya. Dilimi kaçırıyorum artık. Sünger, bütün
vantuzlarını birden uzatmasın diye… Bataklıktaki suyun da bir
su yanı vardır. Çürüyen bir bedenin bile dayanılabilir
kokusuna. Kutuda kalan son bir yudum su, bu bile değildi
artık. Küstü, öldürdü kendini su…
Su çürüdü…

Adımdan gayrısını bilmiyorum

Yarın bitmez.

Biz artık düşman bile değiliz

Bu doğurduğun çocuk biraz arızalı
Elma kurtlarını besliyor, geceleri gizlice izliyor
Güvercinlerin bacaklarına mektup bağlayıp öldürüyor…
sonra denize atıyor…
Uyumuyor…uyuyamıyor…uyutmuyorlar anne…
su sesleri geliyor sayıyor…bir su, iki su, üç su…
tanrı içti cennete kaçtı…
cennette ne oldu işte bu doğurduğun onu silgiyle sildi…
yeni baştan kendisi için çizdi…
Hani demiştin ya “içimin acısıdır o”diye
Anne…anne…annneeee…
Ben ruhum biliyormusun…saf ve katıksız…babama söyleme sakın…
Anne sen delisin!
Babamda öyle…
Ben de ruhum…
ruhum senin sevişme gecelerinin ak sakallısıdır…
öp iyileşsin…

(Güzel bir kadına ait 😉 ) me.

Heybeliye gidemesekte

ÖLÜM GELECEK VE SENİN GÖZLERİNLE BAKACAK
Ölüm gelecek ve senin gözlerinle bakacak –
sabahtan akşama dek, uykusuz,
sağır, eski bir pişmanlık
ya da anlamsız bir ayıp gibi
ardını bırakmayan bu ölüm.
Bir boş söz, bir kesik çığlık,
bir sessizlik olacak gözlerin:
Böyle görünür her sabah
yalnız senin üzerinde
kıvrımlar yansıtırken aynada.
Hangi gün, ey sevgili umut,
bizler de öğreneceğiz senin
yaşam olduğunu, hiçlik olduğunu.

Herkese bir bakışı var ölümün.
Ölüm gelecek ve senin gözlerinle bakacak.
BİR AYIBA SON VERİR GİBİ OLACAK,
belirmesini görür gibi
aynada ölü bir yüzün,
dinler gibi dudakları kapalı bir ağzı.
O derin burgaca ineceğiz sessizce.

Karanfilli Gülçin

Nadir e huzur saçma sapan elvedalar onun işi.

Bu gece bir Ben sarhoşum
Bir de Alper Bey ..
Alper Bey muhasabeci
Sabahtan akşama değin hiç tanımadığı insanların ( ki bir insanı tanımak haşa mümkün değildir ) devletten ne kadar çalacağına
Ve/veya ne kadar odeyecegine karar veren bir merci
Doğrusu pek bir önemli
Evren adına yaptığı bu yığınla iş
Zaten
Belki de en çok bu sebeple göbekli Alper Bey
Böyle iş çıkışı sağ eliyle göbeğini sıvazlayanlardan
” Şuralarda bir şeyler yiyip, akşama da bir kaç garsonu bira siparişlerime koştururum ” diyenlerden
Yağmur var bu gece
Tanrının unuttuğu ve sokakta kalmak zorunda olan bir adam
Birazdan evine davet eden bir adama
Cennette hafta da bir kez Tanrıyı gormenin coşkusundan bahsedecek
Neyse ki bir dükkanın golgeligine sığınmış yağmurdan
Üşümeyecek
Alper Bey görse
( Ki göremez )
Yazık diyecek
Matematikten anlasa
Böyle olur muydu hiç ?!
Garip
Alper Bey de haklı
Pek bir lacivert bir haklılık olsa da
Sonra ,
Bavul sürükleyen insanlar
Her biri bin adım mesabesinde yolculuklar
Hem yağmur
Üstelik kaç damlalık
Yaşlı bir adam neyse ki
Elinde poşetler
Hala !
Ve hala ..
Bir müzik
Ve bir erdem
Adını hiç bilemeyeceginiz bir violistin yaşama telaşı
Bir de Ben işte
Şu uçan martının kanat çırpışlarını animsamayacağınız bir düzlemde
Gece karanlık
Gece soğuk
Çöp toplayan şu adama
Ve Alper Beye toplama işlemi bahşeden Tanrım
Acaba binecek mi diye gözlerime bakan şu Taksiciyi de unutma olur mu ?
Gayrı sevmem Seni yoksa
Anlıyorsun !
Ama anla …

Necla ile Nadir in elvedasi yazdım oldu.